W marcu 1941 r. Niemcy utworzyli w Bochni liczącą ok. 4800 mieszkańców Żydowską Dzielnicę Mieszkaniową – GETTO. W wyniku systematycznych rozstrzeliwań, wysiedleń do obozów zagłady w Bełżcu, Auschwitz i obozów pracy w Płaszowie i Szebni, getto zostało zlikwidowane. Największe akcje eksterminacyjne przeprowadzono
w sierpniu i listopadzie 1942 r. oraz we wrześniu 1943 r.

Granica getta biegła ulicami: Kraszewskiego, Trudną, Pod Lipką, Wołową (obecnie ul. Wojska Polskiego), Kolejową, Szpitalną (obecnie ul. Więźniów Oświęcimia), Solna Góra, a następnie ogrodami równolegle do obecnej ul. Regis i łączyła się z ul. Kraszewskiego. Ulica Trudna została niedługo wyłączona z getta i wschodnią granicę przesunięto na potok Babica na odcinku od ul. Kraszewskiego do ul. Pod Lipką. Do getta można było dostać się czterema bramami: dwie przy ul. Kraszewskiego, trzecia przy ul. Niecałej, na obecnych schodkach i czwarta przy ul. Pod Lipką, od strony ul. św. Leonarda. Bramy getta i jego granice były strzeżone.

Po drugiej akcji eksterminacyjnej w listopadzie 1942 r. zmniejszono obszar getta. Przesunięto zachodnią granicę getta z ul. Kolejowej na ul. św. Leonarda, a od 1 stycznia 1943 r. podzielono getto na getto „A” i „B”. W getcie „A” (na południe od obecnej ulicy Piotra Galasa) zajęły osoby zdolne do pracy, a getto „B” przeznaczono dla ludzi niezdolnych do pracy (w północnej części). Komendantem tak zorganizowanego getta- obozu pracy przymusowej został Franz Josef Müller.